29 marzo 2014

La verità sul Venezuela: una rivolta dei ricchi, non una “campagna di terrore”

Sul quotidiano inglese The Guardian è comparso questo interessante articolo del politologo Mark Weisbrot che ha sentito il dovere di andare in Venezuela a verificare le notizie sui disordini che nel mese scorso (e ancora oggi) hanno attirato l’attenzione non disinteressata di molti media internazionali. (A.R.)


di Mark Weisbrot. *

Le immagini modellano la realtà, ciò che mandano le televisioni, i video, fino alle fotografie sono un potere che scava in profondità nelle menti delle persone, senza che esse se ne rendano conto. Io mi credevo immune a questi ripetitivi ritratti del Venezuela come uno Stato fallito in mezzo a una rivolta popolare. Non ero però preparato a ciò che ho visto a Caracas, in questo mese: quanto poco della vita quotidiana sembra essere colpita dalle proteste, alla normalità prevalente nella maggior parte della città. Anch’io ero stato ingannato dalle immagini dei media.

I grandi media hanno riferito che i poveri in Venezuela non hanno aderito alle proteste dell’opposizione di destra, ma questo è un eufemismo: non sono solamente i poveri che si astengono, a Caracas, ma sono quasi tutti, eccetto alcune aree come Altamira, dove piccoli gruppi di manifestanti entrano in scontri notturni con le forze di sicurezza, lanciando pietre, bombe incendiarie e gas lacrimogeni.

Camminando dentro il quartiere popolare Sabana Grande, al centro della città, non ci sono segni che il Venezuela sia sull’orlo di una “crisi” che richieda l’intervento dell’Organizzazione degli Stati Americani (OAS), nonostante ciò che John Kerry afferma.
Anche la metropolitana funziona molto bene, nonostante non abbia potuto inoltrarmi nella stazione di Altamira, dove i ribelli avevano stabilito la loro base di operazioni almeno fino a quando non li hanno tirati fuori questa settimana.

Sono riuscito a vedere le barricate per la prima volta a Los Palos Grandes, zona dell’alta classe, dove i manifestanti hanno il sostegno popolare e i vicini gridano a chiunque cerchi di rimuovere le barricate – una cosa rischiosa da provare (almeno quattro persone sono state apparentemente uccise per averlo fatto). Ma anche nelle barricate, la vita era abbastanza normale, tranne che per il forte traffico. Durante il fine settimana, Parque dell’Est era pieno di famiglie e corridori sudati con una temperatura di trentadue gradi – che prima di Chávez, avrebbero dovuto pagare, mentre i residenti, mi è stato detto, erano rimasti delusi, perché si era permesso ai meno agiati di entrare gratis.
I ristoranti continuano a essere pieni di notte.

Viaggiare aiuta a verificare la realtà ed io ho visitato Caracas per ottenere informazioni soprattutto in campo economico, nonostante fossi scettico riguardo al racconto riportato quotidianamente dai media, che la mancanza di materie prime era stato il motivo delle proteste. Gli abitanti di Altamira e Los Palos Grandes, dove ho visto le proteste, avevano però servitori che facevano la coda, per quello di cui necessitavano e hanno reddito e spazio per accumulare le scorte.
Queste persone non stanno soffrendo – e se la passano molto bene. I loro guadagni sono cresciuti a ritmo sostenuto da quando Chávez prese il controllo dell’industria petrolifera, un decennio fa. Hanno anche un grande sostegno del governo: chiunque abbia una carta di credito (tranne i poveri e milioni della classe operaia), ha diritto a 3.000 dollari l’anno, a un tasso di cambio agevolato. Essi possono quindi vendere sei volte più caro il dollaro di quanto l’hanno pagato, il che rende una sovvenzione annuale di svariati milioni di dollari per i privilegiati – eppure sono loro la base delle truppe di sedizione.
La natura di classe di questa lotta è sempre stata forte e inconfutabile, ora più che mai.

Passeggiando tra le masse che hanno partecipato alle cerimonie per l’anniversario della morte di Chávez il 5 marzo, ho visto una marea di venezuelani della classe operaia, decine di migliaia di loro. Non c’erano vestiti costosi o scarpe da 300 dollari. Che contrasto con le masse scontente di Los Palos Grandes, che possedevano Grand Cherokee SUV di 40mila dollari elevando lo slogan del momento: VENEZUELA SOS.

Per quanto riguarda il Venezuela, John Kerry sa da quale parte è la guerra di classe. La scorsa settimana, proprio quando sono andato via, il Segretario di Stato ha raddoppiato la sua retorica contro il governo, accusando il presidente Nicolás Maduro di fomentare una “campagna di terrore contro il proprio popolo”. Kerry ha anche minacciato di invocare la Carta Democratica dell’OSA contro il Venezuela, così come di applicare sanzioni.

Vantarsi della Carta democratica contro il Venezuela è quasi come minacciare Vladimir Putin con un voto del’Onu sulla secessione in Crimea. Forse Kerry non se n’è accorto, ma pochi giorni prima delle sue minacce, l’OSA ha approvato una risoluzione che Washington aveva introdotto contro il Venezuela, ma che è stata rivoltata, dichiarando “la solidarietà” dell’organismo regionale con il governo di Maduro. E’ stata approvata da ventinove paesi e solo i governi di destra di Panama e Canada si son alleati con gli Stati Uniti contro di essa.

L’articolo 21 della Carta Democratica dell’OSA si applica davanti “all’incostituzionale interruzione dell’ordine democratico di uno Stato membro” (come il colpo di stato militare in Honduras nel 2009, che Washington ha contribuito a legittimare o il colpo di stato militare 2002 in Venezuela, sempre con il contributo degli States). Grazie a questa votazione recente, l’OAS potrebbe invocare la Carta Democratica, più contro il governo degli Stati Uniti per decessi causati da loro droni sui cittadini americani, che per ciò che potrebbe farsi contro il Venezuela.

La retorica della “campagna di terrore” di Kerry è scissa dalla realtà e com’era prevedibile, ha provocato una risposta equivalente del cancelliere del Venezuela, che ha definito Kerry “un assassino”.
Questa è la verità circa le accuse di Kerry: da quando sono iniziate le proteste in Venezuela, sempre più persone sono morte per mano dei manifestanti che per le forze di sicurezza.
Secondo i decessi segnalati dal CEPR (Centro di Ricerca in Economia e Politica) nel corso del mese passato, in aggiunta alle morti per cercare di togliere le barricate, almeno sette sono apparentemente morti a causa degli ostacoli creati dai manifestanti – compreso un motociclista decapitato dal filo metallico posto sulla strada e cinque ufficiali della Guardia Nazionale sono stati uccisi. Per quanto riguarda la violenza da parte delle forze di sicurezza, presumibilmente tre persone potrebbero essere state uccise dalla Guardia Nazionale e da altre forze di sicurezza – tra cui due manifestanti e un attivista che appoggiava il governo. Alcune persone accusano il governo per altri tre morti di civili armati, in un paese con una media di oltre 65 omicidi al giorno, è del tutto possibile che queste persone agissero per conto proprio. Un totale di 21 membri delle forze di sicurezza sono in stato di arresto per presunti abusi, tra cui da alcuni degli omicidi. Questa non è una “campagna di terrore”.

Allo stesso tempo, è difficile trovare una seria denuncia circa la violenta opposizione dei leader più importanti. Secondo i dati dell’indagine, le proteste sono in gran parte rifiutate in Venezuela. I sondaggi suggeriscono anche che la maggior parte dei venezuelani vedono questi disturbi per quello che sono: un tentativo di rovesciare un governo eletto.

La politica interna della posizione di Kerry è abbastanza semplice. Da un lato è appoggiata dalla lobby cubano-americana di destra della Florida e dei suoi alleati neoconservatori che sono a favore del rovesciamento. A sinistra … non c’è nulla. A questa Casa Bianca importa poco l’America Latina e non comporta conseguenze elettorali che la maggior parte dei governi dell’emisfero si infastidiscano con Washington.
Forse Kerry pensa che l’economia del Venezuela crollerà, portando alcuni venezuelani non ricchi a manifestare contro il governo. La situazione economica, però, si sta stabilizzando – l’inflazione mensile è scesa nel mese di febbraio e il dollaro sul mercato parallelo è sceso drasticamente, di fronte alle notizie che il governo sta introducendo una nuova tariffa basata sul mercato. Le obbligazioni sovrane del Venezuela hanno avuto un rendimento dell’11,5 % dall’11 febbraio (il giorno dell’inizio delle proteste) al 13 marzo: il più alto rendimento, secondo gli indici del Bloomberg Usd Emerging Market (Index Obbligazionari Paesi Emergenti).

Naturalmente, questo è esattamente il problema principale dell’opposizione: le prossime elezioni saranno entro un anno e mezzo e a quel momento, la carenza economica e l’inflazione, che sono aumentati negli ultimi 15 mesi, scenderanno. In questa direzione, l’opposizione perderà molto probabilmente le elezioni, così ha perso tutte le elezioni negli ultimi 15 anni. In più, l’attuale strategia insurrezionale non sta aiutando la sua causa: pare che abbia diviso le opposizioni e unito gli chavisti.
L’unico posto dove l’opposizione sembrerebbe guadagnare consensi è a Washington.


*Mark Weisbrot è co-direttore del Centro per la Ricerca Economica e Politica (CEPR come sigla in inglese, Center for Economic and Policy Research) a Washington, D.C.
E’ anche presidente del Just Foreign Policy (www.justforeignpolicy.org).


Fonte originale: http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/mar/20/venezuela-revolt-truth-not-terror-campaign.
Tratto da: http://www.giannimina-latinoamerica.it/2410-verita-venezuela-rivolta-dei-ricchi-non-campagna-terrore/.


24 marzo 2014

Blackrock, chi sono i nuovi padroni d'Italia


di Francesco De Dominicis.

L’appetito vien mangiando e il boccone Mps, dopo Intesa Sanpaolo e Unicredit, non ha saziato la fame di Blackrock per i«prodotti » made in Italy. Il gigante d’investimento americano - il più grande fondo finanziario del mondo - sta preparando l’assalto alle medie imprese italiane. Il colosso USA venerdì è salito al 5,75% del Monte dei Paschi di Siena e ora è il secondo socio della banca presieduta da Alessandro Profumo dopo la Fondazione di palazzo Sansedoni, scesa al 15%.
Un’operazione che conferma il vivo interesse per le banche della Penisola (secondo azionista sia di Unicredit col 5,2% sia di Intesa col 5%, è poco sotto il 5% in Ubibanca) e, in generale, per il listino di piazza Affari: Blackrock ha infatti una posizione di primo piano in Telecom (attorno al 5%), Generali (3%), Fiat Industrial (4%), Mediaset (2%) e ha circa il 5% di Atlantia, Azimut e Prysmian.
Lo shopping sul listino milanese non si è certamente esaurito venerdì con l’ingresso nel capitale di Rocca Salimbeni. Del resto, le scelte vengono dettate da un algoritmo e per ora l’Italia è tra le mete preferite, tenuto conto che Brasile e Russia sono da poco finite nella lista nera di Blackrock.
Sta di fatto il colosso guidato da Larry Fink - ebreo della California che in 20 anni ha creato un colosso da 4.300 miliardi di dollari di investimenti su scala globale - potrebbe far scattare l’operazione «PMI».
Il progetto, per ora a livelli embrionali, è allo studio con i vertici della CDP (Cassa depositi e prestiti). Pochi giorni fa, secondo indiscrezioni, emissari di Blackrock arrivati dalla sede di Londra hanno incontrato a Roma Bernardo Bini Smaghi, responsabile progetti speciali di CDP. Sul tavolo, la creazione di un «fondo dei fondi» volto a incentivare il mercato dei mini bond. Si tratta di strumenti di indebitamento, sostenuti,ma senza successo, dal decreto «Destinazione Italia» varato a febbraio dal governo di Enrico Letta.
La CDP sta passando al setaccio varie soluzioni volte ad aiutare le aziende per utilizzare queste speciali obbligazioni che hanno l’obiettivo di aggirare il credit crunch. I prestiti bancari ormai vengono sistematicamente negati e servono alternative per finanziare lo sviluppo delle imprese. La Cassa vuole sfruttare l’enorme liquidità inutilizzata di Blackrock e dare così un nuovo sostegno alle medie aziende del Belpaese.
Il piano sembra trovare il gradimento del colosso USA che, proprio per studiare a fondo l’economia italiana, ha intensificato le visite dentro i nostri confini: dal quartier generale londinese, i «pellegrinaggi» di manager Blackrock in Italia si sarebbero intensificati da inizio anno. D’altra parte, per comprare un titolo sul listino di piazza Affari bastano grafici e slide, mentre per investire nella cosiddetta economia reale serve una conoscenza diretta del territorio. E forse non è un caso che quest’anno la convention dei 150 top manager Blackrock si terrà in Italia, a Milano.
Comunque, non sarebbero solo i soldi dello «zio Sam» ad alimentare il fondo disegnato dalla CDP. I soldi americani potrebbero essere accompagnati da altre fonti di liquidità: la Cassa intenderebbe coinvolgere nel progetto enti di previdenza e fondi pensione.
Alcuni approfondimenti su questa opzione dovrebbero essere al centro di una riunione, in programma l’1 aprile, tra l’alta dirigenza della CDP e i rappresentanti della COVIP, l’autorità di vigilanza sulla previdenza complementare. Il tutto sotto l’attenta regia del presidente della spa controllata dal Tesoro, Franco Bassanini. Che sta progressivamente mutando la natura della CDP. Senza dimenticare, che lo stesso esecutivo di Matteo Renzi scommette sulla Cassa per sbloccare definitivamente il pagamento dello stock di debiti della pubblica amministrazione nei confronti delle imprese. La crescita del PIL italiano, insomma, passa da via Goito.





ARTICOLI CORRELATI:



21 marzo 2014

Sakineh è libera. Come previsto

di Pino Cabras.

È di nuovo a piede libero Sakineh Mohammadi-Ashtiani, la donna iraniana che aveva ucciso il marito. Concita De Gregorio, quand'era direttrice de l'Unità, mise il suo volto accanto alla testata per mesi e mesi.
Ma Sakineh non è stata impiccata, no davvero. Eppure gli allarmi rilanciati fino a l'altro ieri erano fortissimi: stanno per ucciderla, sì, lei, quella che rischiava la lapidazione perché adultera. In realtà perché donna in un regime che odia le donne. Ma non era vero niente.
Giulietto Chiesa e io abbiamo dedicato un intero capitolo all'incredibile manipolazione legata a Sakineh nel nostro libro "Barack Obush". Le notizie sull'uxoricida iraniana erano in un universo parallelo, in cui l'informazione fingeva di non vedere i dettagli. Soprattutto quelli che avrebbero fatto sgonfiare il caso già da tempo.
I media ignoravano ad esempio la minuzia secondo cui la legge iraniana pone l'esecuzione della pena di morte per omicidio a discrezione dei familiari della vittima. E già allora era possibile sapere che i congiunti del marito accoppato da Sakineh (e dal di lei amante) avevano rinunciato a chiedere la pena di morte. In Iran si è sempre fatto largo uso della disposizione che permette di annullare l'esecuzione delle pene, inclusa quella capitale, se sopravviene il perdono dei parenti delle vittime. Ed era così anche per lei. Bastava chiederlo.
Ma la fabbrica delle notizie sul caso serviva per far montare un'isteria anti-iraniana, in funzione di una demonizzazione, un clima di guerra. Non si contano gli articoli grondanti falsità scritti in proposito da Bernard-Henri Lévy.
Centinaia di comuni italiani pavesarono le facciate dei municipi con gigantografie di Sakineh.

Intanto, il corpo di Teresa Lewis, una "Sakineh statunitense", giace dal 23 settembre 2010, giorno dell'esecuzione, in qualche dimenticato cimitero, senza che «l'Unità» si sia presa la briga di mettere una sola volta la sua foto a fianco della testata, come invece ha fatto ossessivamente per tanti mesi per l'imputata iraniana. La morte di Teresa mediante iniezione letale si è guadagnata soltanto qualche distratto trafiletto. Per lei, neanche una candela in piazza.

Come nascono queste distorsioni della percezione, il diverso peso di una vita rispetto a un'altra? Come mai un sistema penale è improvvisamente sotto gli occhi di tutti (l'Iran) e altri sono dimenticati (gli USA, l'Arabia Saudita?). Tutte le pene di morte sono uguali, ma alcune sono più uguali delle altre.
E allora possiamo concludere quello che era evidente fin dall'inizio.
I fomentatori della campagna su Sakineh sono stati abilissimi.
Si parte da una causa in sé giusta, su cui già si impegna Amnesty International come in mille altri casi che nessuno di norma si fila.
La si deforma stuzzicando il pregiudizio antiislamico e dipingendola come l'oppressione del Regime sulle donne.
La si personalizza nello stile del "reality show" in base all'assunto che se di un individuo conosci il nome automaticamente diventa un tuo "prossimo" e tirarti fuori sarebbe disumano. Come fai a fare un distinguo senza apparire cinico?
Si crea un evento permanente che poi cammina da solo e diventa di moda, con i VIP - compresi quelli davvero perbene - che accomunano la loro faccia e la loro lacrima con quel nome concreto.
Si lanciano coinvolgenti aggiornamenti che trascinano la stampa "progressista" e chi ha un approccio impegnato alle notizie. È perfetta, per subire l'operazione, la pancia della sinistra, un vero ventre molle della propaganda.
Infine si scarica il tutto sull'immagine demonizzata di Teheran per costruire il consenso preventivo alla prossima guerra contro l'Iran, durante la quale centinaia di migliaia di donne - come in Iraq e in Afghanistan - saranno lapidate dalle bombe di un Occidente così femminista da non voler disturbare con un ricordo i loro troppi nomi. Chi pianifica la guerra sa che tutto questo funziona, va proprio liscio, di lusso: basta vedere il consenso che ha fatto volare, meglio di qualsiasi propellente, gli ordigni all'uranio impoverito che hanno fatto strage di civili in Libia, mentre la sinistra istituzionale applaudiva.
Alla fine la storia vera, che aveva fatto da esca, viene dimenticata e resta soltanto il messaggio di esecrazione e di odio che è il vettore finale. Quello che, magari, resta lì, inattivo, sotto il filo della coscienza, per anni. Ma che risorge potente quando venga evocato da un'emozione improvvisa. Ecco, quando l'emozione improvvisa viene stimolata opportunamente, è la vigilia della guerra. Ma noi non lo sapevamo.
 
 
 
 
 

19 marzo 2014

La nuova Gladio in Ucraina


di Manlio Dinucci.

Il suo nome di battaglia è Delta. È uno dei capi militari della «rivoluzione ucraina» anche se, come lui stesso dichiara, non si considera ucraino. Sotto l’elmetto porta la kippah. Ne racconta la storia l’agenzia di stampa ebraica Jta (con sede a New York), che l’ha intervistato in condizioni di anonimato, fotografandolo in tuta mimetica e giubbotto antiproiettile col viso coperto da occhiali scuri e una sciarpa nera [1].
Delta è un veterano dell’esercito israeliano, specializzatosi in combattimento urbano nella brigata di fanteria Givati, impiegata nell’operazione Piombo Fuso e in altre azioni contro Gaza, tra cui il massacro di civili nel quartiere Tel el-Hawa. Rientrato qualche anno fa in Ucraina in veste di uomo d’affari, ha formato e addestrato insieme ad altri ex militari israeliani il plotone «Caschi blu di Maidan», applicando a Kiev le tecniche di combattimento urbano sperimentate a Gaza.
Il suo plotone, dichiara alla Jta, è agli ordini di Svoboda, ossia di un partito che dietro la nuova facciata conserva la sua matrice neonazista. Proprio per tranquillizzare gli ebrei ucraini che si sentono minacciati dai neonazisti, Delta sottolinea che l’accusa di antisemitismo nei confronti di Svoboda è una «stronzata».
La presenza in Ucraina di specialisti militari israeliani è confermata dalla notizia, diffusa dalla Jta e altre agenzie ebraiche, che diversi feriti negli scontri con la polizia a Kiev sono stati subito trasportati in ospedali israeliani, evidentemente per impedire che qualcuno rivelasse altre scomode verità. Tipo quella di chi ha addestrato e armato i cecchini che, con gli stessi fucili di precisione, hanno sparato in piazza Maidan sia sui dimostranti che sui poliziotti (quasi tutti colpiti alla testa).
Tali fatti gettano ulteriore luce sul modo in cui è stato preparato e attuato il golpe di Kiev. Sotto regia Usa/Nato, attraverso la Cia e altri servizi segreti sono stati per anni reclutati, finanziati, addestrati e armati i militanti neonazisti che a Kiev hanno dato l’assalto ai palazzi governativi, e che sono stati poi istituzionalizzati come «guardia nazionale».
Una documentazione fotografica, che circola in questi giorni, mostra giovani militanti neonazisti ucraini di Uno-Unso addestrati nel 2006 in Estonia da istruttori Nato, che insegnano loro tecniche di combattimento urbano ed uso di esplosivi per sabotaggi e attentati [2]. 
Lo stesso fece la Nato durante la guerra fredda per formare la struttura paramilitare segreta di tipo «stay-behind», col nome in codice «Gladio». Attiva anche in Italia dove, a Camp Darby e in altre basi, vennero addestrati gruppi neofascisti preparandoli ad attentati e a un eventuale colpo di stato. Una analoga struttura paramilitare è stata creata e usata oggi in Ucraina, servendosi anche di specialisti israeliani.
Il colpo di stato non avrebbe potuto però riuscire se la Nato non avesse legato a sé gran parte dei vertici militari ucraini, formandoli per anni nel Nato Defense College e in «operazioni per la pace» a guida Nato. E non è difficile immaginare che, sotto quella ufficiale, sia stata costruita una rete segreta. 
Le forze armate ucraine hanno così obbedito all’ordine della Nato di «restare neutrali», mentre era in corso il golpe. Dopo, la loro direzione è stata assunta da Andriy Parubiy, cofondatore del partito socialnazionalista ridenominato Svoboda, divenuto segretario del Comitato di difesa nazionale, e, in veste di ministro della difesa, da Igor Tenjukh, legato a Svoboda.
Sicuramente è già iniziata l’epurazione (o eliminazione) degli ufficiali non ritenuti affidabili. Mentre la Nato, che già di fatto si è annessa l’Ucraina, dichiara il referendum in Crimea «illegale e illegittimo».



NOTE:
[1] “Soldati israeliani mimetizzati a Maidan”, Rete Voltaire, 8 marzo 2014.
[2] “I manifestanti di Maidan addestrati dalla NATO nel 2006”, Rete Voltaire, 7 febbraio 2014.

NSAgate: registrate le telefonate di un intero Paese

da globalist.it.

Telefonate registrate e riascoltate alla ricerca di contenuti pericolosi. È la funzione del programma 'Mystic', messo a punto dall'NSA nel 2009 per registrare "il 100% delle telefonate" in almeno un paese straniero e di riavvolgere e riascoltarne i contenuti fino a un mese dopo la registrazione. Lo ha rivelato il Washington Post sulla base delle rivelazioni e dei documenti forniti dalla 'talpa' Edward Snowden.

Il programma dell'agenzia di intelligence è nato cinque anni fa nel primo anno dell'amministrazione Obama.
Il suo strumento “Retro” (abbreviazione di "recupero retrospettivo") ha raggiunto capacità operativa nei confronti della "nazione target" nel 2011. Nessun altro programma di cui si abbia notizia ha avuto la capacità di registrare un'intera rete telefonica di un paese nel suo complesso.
Il Washington Post ha deciso però di non pubblicare dettagli che potrebbero far identificare la nazione in cui il programma è stato usato. Altri cinque i Paesi sotto la lente per l'applicazione di 'Mystic'.


10 marzo 2014

Manifestu pro una Europa Noa


Pubricamus inoe in sardu su “Manifestu pro s'Europa Noa”, unu documentu iscritu dae unu grupu de traballu de ALTERNATIVA (laboratoriu politicu fundau dae Giulietto Chiesa) e apertu a su contributu de intelletuales bennius de esperientzias politicas e parabulas professionales diferentes. Custu Manifestu est istau presentau su 17 lampadas 2013 in Bruxelles a su Parlamentu Europeu, durante unu atobiu internatzionale promoviu dae grupus politicus diferentes, comente primu passu pro una Europa noa contras de s'Europa de sa troika. A dies at a essere pubricau in sardu fintzas in: www.manifestonuovaeuropa.it.


S'iscenariu
Unu club planetariu cund'unu sulidu totalitariu est destruende s'Europa de is populus, sa vida nostra, sa democratzia nostra, sa libertade nostra.
Su tempus benidore nostru est in perigulu.
A pagu a pagu, chentza nos si nde rendere contu, nos ant cunsignau a is manus de una oligarchia chentza patria e chentza anima, mantesa a paris solu dae su dilliriu de onnipotentzia chi benit dae su possessu de su dinare infiniu chi creat issa.
Is chi nos han giutu a custu isperrumu sunt is tzeraccus de is “meres universales”: is meres chi istant a su cabu urtimu de is atziones de is bancas, fundus e corporations internatzionales, pessones chi nissunu de nois connoschet, chi nemus ha votau mai, ma chi si faent a mere de is vidas nostras. Issus, sustentaus dae parlamentus elegidus cunforma a sa lè, ma pro sa veridade seperaus dae gente prus in artu, ant cunsignau su podere politicu e economicu – chi unu tempus fiat a manus de is Istadus – a istruturas chi no ant ligitimatzione democratica peruna.
Custas istruturas sunt is impalcaduras de unu ordine mundiale nou: sunt giai andaus ainnantis a ddu fraigare. Est una ipotesi eversiva e autoritaria chi pagu gente in totu, giai ricca chentza mesura, bolet ponnere asupra de gente meda giai impoverida. Est unu disignu chi no est solu criminale, ma est totu tortu, essende chi est fundau asupra de s'illusione de sa creschida infinida, e duncas est destinau a produire cufusione e gherras, sicomente denegat ca est finida s'edade de s'abbundantzia.
Custu club planetariu totalitariu, sicomente ischit chi sa protesta e sa rebellione populare sunt creschende, s'est apparitzende a dda ismurrare. Ischit cantu est precariu s'ingannu chi at imperau pro usurpare su podere; ischit chi cussas chi tzerriat lès economicas e monetarias sunt una tramperia globale; ischit chi su dinare virtuale chi impreat pro nos dominare, est destinau a finire in chisina e cinisu.
Pro custa resone, is oligarcas sunt chirchende de faere urruere su chi abbarrat de is istitutziones democraticas, tzacant lès noas e mudificas costitutzionales usurpadoras, e in su mentres s'apparitzant a allonghiare is manus asupra de is richesas materiales e immateriales galu isgaitzas: territorius, abba, cosa de papare, istabilimentus, risparmius, istoria, monumentus, museus, parcus naturales, “risorsas umanas”.
S'ant a comporare totu a istracu baratu, privatizende, si podent, puru s'aera chi suspiramus, gratzias a su muntone mannu de dinare virtuale, mudau in depidu, chi sunt criende dae su nudda a totu andare.
Nois bolimus chi ind'una Costitutzione Europea noa e bera bi siat iscritu mannu e craru chi is populus tenent deretu de si ponnere contras chie si siat chi chirchet de bortulare s'ordine costitutzionale. In cada natzione e in s'Unione.
Si no ddus frimamus, a sa fine ant abbarrare popolatziones intregas – duncas nois – lassadas a sa miseria, a s'ignorantzia e a sa ischiavidade, chentza benes e chentza deretus, e duncas chentza unu tempus ainnantis insoro.
Apustis de sa tragedia de is gregus est sighende su collassu de is portughesus, de is cipriotas, de is italianus. Ma sa lista de is chi ispetant s'allonghiat a sa Francia, a su Belgiu, a sa matessi Germania, chi abbarrat a istentargia solu gratzias a is capitales chi si fuint dae is zonas abbarradas prus mortas che bivas pro mores de un'austeridade bestiale, chi cunfiscat chentza criteriu.
Custu est su retratu de su chi est abbarrau de su progetu europeu de paghe, integratzione, unidade e beneistare.
Cussu progetu est istau dae prima frimau e apustis tortigiau fintas a no ddu podere prus connoschere. Fiat s'idea de fravicare una identidade noa, supranatzionale e europea, chentza ricurrere a sa conchista, a sa violentzia e a sa gherra, ma cun sa partecipatzione cun is matessi deretus e doveres de totu is sotzius, mannus e minores. Fiat sa naschida de unu protagonista nou de paghe, cooperatzione e segurantzia, capatzu de s'incarrigare una tarea in manera autonoma e no a moda de tzeracu de sa politica e de is interessus de ateras potentzias.
Unu obietivu che a custu podiat otennere, assora, solu si si poniat s'Europa cantepare a s'Unione Sovietica e a is Istadus Unius. Non pro cumpetere cun issus, ma pro faere a pare in d'unu raportu geopoliticu.
Custu disignu est istau iscantzellau.  In su mentres chi si gherrat pro cumandare asupra de is aterus, s'Europa est istada pinnigada dae s'egemonia politica, militare, economica e culturale de is Istadus Unius.
Su dominiu de su dollaru comente moneda-potentzia, dae prima at permitidu a issus de binchere deabberu s'Europa e de la prendere a sa dutrina militare de sa NATO. Apustis, una borta chi est istada binta pro sempere s'Unione Sovietica e custa est urruta a sciarrocu, custu dominiu dd'a permitiu de imponnere puru a su restu de su mundu siat su capitalismu finantziariu e speculativu dedicau a su “servitziu moneteri” de Wall Street e de sa City de Londra, siat sa mudantzia de sa NATO dae alleantzia de difesa a alleantzia de afracada, aprontada pro atziones in is “triatus de gherra” a tesu dae is cunfines de s'Alleantzia. Is medius imperaus dae su 1990 a su tempus chi benit ifatu in Europa non sunt istaus efetus a banda de isseberus “faddius” chi ant produiu sa crisi sociale e economica de is populus europeus. Issus, intamas, fiant is pilastrus de cussu progetu, chi est su de s'apartheid globale de sa Troika. A s'Europa est istada imposta sa globalizatzione, e is leaders europeus l'an atzetada a branculimbesse e si nde sunt apoderaus.
Is regulas USA sunt istadas esportadas paris cun sa deregulation, is privatizatziones, s'atacu a s'Istadu, su de ponnere a Deus is mercaus, su mudamentu de is tratantzias umanas e finamentas de sa politica in mertze. Su podere politicu s'ind est moviu a is manus de sa finantzia internatzionalizada.
Et fintzas su de allargare tropu in presses s'Unione Europea a 28 istadus, cumpresus agiumai totus is chi fiant satelites de su Patu de Varsavia e fintzas puru de is tres repubricas ex sovieticas balticas, est istau pretzediu difatis totinduna dae s'intrada insoro in sa NATO. Aici s'est garantiu chi is Istadus Unius apan cuntrollau, in manera dereta o non dereta, is protzedimentus de integratzione europea chi sunt sighius apustis. S'est chirchau e si chircat, totu currende, de tzacare a intru de s'intessidura sotziale e economica europea, e a intro de sa matessi cultura sua, pseudo-valores e istereotipus de una american way of life falsa.
Su fatu chi est creschende sempere de prus su controllu e de sa cuncentratzione in s'industra de sa comunicatzione e de s'informatzione pro unu muntone de gente, chi arribat a su puntu de su creschimentu ispantosu e ispainau uvesisiat de is social networks (chi, comente ischint totus, sunt asuta de su controllu politico deretu de is Istadus Unius), a produiu una mudantzia autentica de is populus europeus, cun totu chi is currentes prus fundudas de s'istoria europea an dau a bidere pro chine si fiat iscretiu abilidades de difesa contras de s'infrusada ideologica finantziaria e culturale.

S'iscopiu de sa crisi, chi s'est averiguau propiu in su tzentru de su podere imperiale (et duncas signu chi b'at una maladia mala meda aintro de issu, chi s'est cumbinada cun sa mancantzia semper prus manna de is risorsas iscaitzas e cun s'aprontada de aterus gigantes chi no istant prus a su sestu de is “meres universales”) at isvelau cantu fiat de pagu aguantu su progetu insoro.
S'imponnet in manera pratica, cun apretu, su bisongiu de ddus firmare. Prima de totu po ite ca issus sunt is chi produint sa povertade e sa gherra. Milliones de europeus, comomai de cada classe sotziale, foras de is pagus pagaus pro faere sa parte de is tzeracus e de is canes de istergiu (et in mesu de custus, bi sunt is cuntrollores prus in bista de s'informatzione-comunicatzione) sunt in chirca de una alternativa a sa cunditzione sotziale insoro, chi est semper prus mala a dda sustennere.
Sunt creschende is pensamentus e is dudas, sa memula de unu perigulu chi est po arribbare.
Est giai de totus su pensamentu chi sa generatzione chi benit at a essere sa prima – dae sa segunda gherra mundiale fintzas a oe – chi at a bivere peius de is babus. E prusaprestu est galu meda su caminu de faere, pro unu muntone de gente, primas de arribare a cumprendere chi non si sunt gioghende solu su livellu de vida insoro. Est in giogu difatis sa matessi vida insoro e sa de is figius insoro. Sa chi est in giogu est sa matessi sorte de su genere umanu, ca su “chelu” de su podere bolet isterrere a craru s'isdorrobatoriu a dannu de is sete milliardus de pessones chi apopulant su praneta. E non dd'at a podere prus faere chentza tennere castigu, comente at fatu in is ultimus tres seculus, ca incue sunt naschende – antzis sunt giai naschius – protagonistas capatzus de si difendere e de si furriare contras.
Po deghinas de milliones de europeus arribat duncas sa tarea de rebusare unu presumiu ordine mundiale nou chi si presentat a is beras comente unu feudalesimu nou, inue una parte tropu minore de su genere umanu at a tennere su deretu de vida e de morte asupra de totus e inue a is populus at abarrare comente bia sola in bessida su istare suta de su cumandu angenu.
Sa democratzia liberale est giai istada ferta chentza remediu e fiat, paris cun is deretus umanus, s'unicu valore, diferente dae su podere e su dinare, abarrau comente baluardu de sa presumida “tzivilidade otzidentale”.
Est benniu su tempus de firmare is martinicas chi ant pigau possessu de sa cabina de s'aeroplanu-mundu. E de bogare dae cussas manus, prima de totu, is tastus de sa gherra. Mancunu sordau europeu at a debere prus pigare parte a perunu conflitu aforas de is cunfines de s'Unione, prus pagu puru cando si pongat sa maschera de una missione umanitaria e de paghe. Est pretzisu de cumentzare a definire is printzipius e is valores chi siant addatus a sa transitzione dae una organizatzione politica, economica e sotziale chi non si podet sustennere – e destinada a morrere in mesu de malas tremiduras – a una sotziedade sustenibile, in paghe cun sa Natura, cun s'ecosistema. Una tzivilidade de sa cunviventzia, chi portet a su progressu “cun su passu de s'Omine”, duncas democratica. Custas sunt is cunditziones pro nos si podere sarvare.

Printzipius generales pro unu Renaschimentu europeu.
S'Europa Noa chi bolimus depet essere liberada dae is impedimentus ideologicus neo-conservadores, mascheraus medas bias comente limbas e proceduras burocraticas chi non si faent cumprendere dae s'imprus, e chi baticollant is populus in su mentras chi creschent is divisiones de un Istadu a s'ateru. Unu de custus impedimentus est diventau sa moneda cumuna aici coment'est oe.
S'euro, moneda privada, imprentada de bancas privadas pro is bancas privadas, est unu problema pro totus, siat pro is “fortes” siat pro is “debiles”.
Si imponet duncas unu sistema moneteri comunu nou, cuncordau, chi aprontet una autonomia prus manna pro sa politica finantziaria de is Istadus mermus e chi torret a is parlamentus natzionales is detzisiones fundamentales de sa chistione. Solu istende a custas bases noas, s'at a podere torrare a chistionare de tramudare in manera graduale, democratica e cumpartetzipada sa soberania a unu parlamentu europeu chi siat abberu rapresentativu e dotau de poderes chi tengant effetu.
S'Europa Noa chi bolimus non podet atzetare is livellus de oe de disparidade economica e sotziale intra is populus europeus e aintro de cada Istadu. Bisongiat chi s'Europa decraret “illegale” sa povertade. Bisongiat chi su pensamentu primu e printzipale de is guvernus europeus e de su guvernu europeu benidore siat de assegurare s'ocupatzione prena e sa dignidade de una paga giusta.
Bisongiat, est a ischire, a lassare istare luego cada politica de austeridade e faere in manera chi si torret chentza cufusione a un'Europa sotziale. Custu rechedet e presuponet de rebusare is Trataus Europeus chi bi sunt oe e de ponnere in caminu una fase costituente noa.
S'Europa Noa si depet fundare asupra de su reconnoschimentu prenu (cun totu is cunseguentzias chi nde dipendent) chi si chistionet de una unione de “diferentes”.  No est solu pro mores de istoria, limba, traditziones, ordinamentus giuridicus, organizatzione politica, ma fintzas e mescamente pro mores de is livellus de vida, de organizatzione sotziale, de efitzentzia. Custu bolet narrere chi, mancari si depant aprontare normas comunas, bonas pro totus e dae totus atzetadas, si aparitzent mecanicas de cumpensatzione pro faere torrare s'echilibriu e minimare is diferentzias in tempus segurus.

Una Europa Noa non podet che essere una Europa solidale.
Una Europa Noa depet essere democratica. Non podet essere democratica si no at a essere capatza de dare valore a is diversidades chi dda distinghent. No at a podere dare valore a custas diversidades si sa federatzione at a pigare formas tzentralistas chirdinas.
Una Europa Noa non podet essere democratica e solidale aintro e praticare aforas is regulas de sa globalizatzione imperiale.
Una Europa Noa non podet essere democratica e solidale, aintro e aforas, si no refudat sa gherra e is formas de impositzione e abusus contras is partners de acurtzu e de atesu. Is printzipius europeus podent e depent essere difendius e ispainaus, ma non podent e nen depent essere imponnius dae foras.

Propostas craras (de cumbata) pro su cambiamentu
Nos abigiamus ca calincuna de custas propostas agatat galu pagus iscumbatus in sa voluntade de is guvernus, e fintzas in sa cussentzia de is popolatziones. Non ca non siant bonas e giustas, ma ca est istada detzididora sa fortza trassera de chie tenet in manus su podere.
Nois semus cumbintus, mancumale, chi a furriu de issas si potzat pesare unu movimentu de opinione e de alleantzias politicas, sotziales, produtivas chi las mudet in propostas chi si potzant atuare in cantu cumpartidas largamente. De issas difatis b'at bisongiu pro cada progetu de una Europa noa et, chentza de issas, no at a essere possibile de faere fronte a sa transitzione in diretzione de una sotziedade noa. Ma issas s'ant a podere cumprendere, aintro de pagu tempus, pro mores ca sa crisi sistemica est andende prus in presses in USA, Europa, Giappone e ca b'at is primus signus chi sa Cina andat prus abellu de prima.
B'at duncas bisongiu de pigare in presses is medius pro cambiare caminu. Cadaunu de issus est unu istrumentu de non faere de mancu pro incaminare una transitzione netzessaria.
Pro minimare su depidu, siat pubricu siat privadu, b'at bisongiu – est a ddu narrere chentza refrenu – de cambiare de su totu is regulas finantziarias. S'austerity non solu no leat a minimare su depidu, ma ddu peiorat in su mentres chi creat recessione e minimat s'ocupatzione. Is interventus pubricus depent imponnere cuntrollus supra is movimentus de capitale. Tassus de interessu bassus depent faere minimare s'ispesa pro interessus, faende aici reduire is deficit pubricus. Si podet segare su valore reale de su depidu solu tramudende risorsas dae is credidores a is depidores, chentza imponnere de segare galu dae s'ispesa pubrica, nen chirchende intradas fiscales prus mannas chi finint pro ferrere solu chie ddas pagat giai e non chie ddas fuit, comente is corporations mannas internatzionales.
S'alternativa est sa de sacrificare sa vida de chentinas de milliones de pessones o sa de sacrificare unu pagu is ispeculadores e is chi vivent de rendida.
Ddu repetimus: custu importat chi si denuntzient is trataus de Maastricht e de Lisbona, chi costituint is bases de s'infrusada finantziaria contras de is populus europeus.
Si depet protzedere a sa natzionalizatzione de totus is bancas tzentrales de is Istadus mermus e a su matessi tempus a unu cambiamentu cumpretu de su ruolu e de s'istrutura de sa Banca Tzentrale Europea. Is Istadus de sa zona euro (et cussus chi ant a addirire a issa in casu chi abarret galu istentargia), depent essere is meres unicus de sa Banca Tzentrale Europea de su tempus benidore.
Custu mediu s'at a depere acumpangiare a sa natzionalizatzione de totus is bancas natzionales mannas, tramudende parte de is funtziones insoro a su sistema de su creditu cooperativu e populare a sigunda de is diferentes formas istoricas chi custu at tentu in su tempus colau in is Istadus diferentes, o faendeddu intrare inue, pro mores de resones istoricas, no dd'aiant galu creadu. Sa'andala de sighire est custa pro torrare a is guvernus e is “ministerius de su Tesoru” insoro su controllu de is Bancas Tzentrales Natzionales e de sa Banca Tzentrale Europea, comente a narrere sa soberania de sa moneda.
In mesu de is primas chistiones de bogare a craru, in fatze a is opiniones pubricas europeas, b'at sa cunditzione de su depidu, chi est a dda decrarare – ca est ladinu – comente cosa impossibile de pagare pro resones istruturales. Custu est a lu faere pro mesu de unu audit chi at a depere fornire, in pagu tempus, unu cuadru atendibile e controllau de su depidu amuntonau, europeu, de comente est cumpostu, de is depidus suberanus de cada Istadu, siat chi siat mermu de sa zona euro siat chi nde siat aforas, identifichende siat s'istrutura de is depidus siat s'identidade de is credidores mannus internatzionales.
Is depidus suberanus ant a depere mudare sempere prus in s'amortamentu e essere torra assuspius pro mesu de una pagamenta supra is transatziones finantziarias de cale si siat natura, chi non siat prus minore de su 0,1% de s'assumadura. Una Tobin Tax berdadera, e is balangius suus depent essere inditziaus issus puru a s'isvilupu de is impresas, a su sanamentu sotziale e ambientale, a su finantziamentu de s'iscola e de s'iscientzia. Si proponet de istituire unu fundu europeu spetziale a tassu agevolau pro su creditu a is Impresas Minores e Medias.
Is collocatziones noas de is emissiones de obrigatziones suberanas de s'eurozona ant a essere sighidas deretamente dae su Tesoru de is Istadus interessaus, chentza peruna mediatzione privada de is bancas, e riservadas pro is tzitadinus de s'Istadu emitente e is tizitadinus europeus chi sunt residentes igue.
Is emissiones sunt de essere vinculadas prima de totu a destinatziones sotziales, a s'educatzione e a sa chirca iscientifica, a sa salude pubrica, a s'amparu e sa bonifica de s'ambiente, a is energias rennoabiles, a sa valorizatzione de is terrinus e de is produtziones agriculas.
Is obrigatziones suberanas noas de s'eurozona ant a essere nominativas, e no ant a essere de negotziare, nen de podere bendere, ma de podere tramudare solu pro bia de eredade, cun iscadentzia minima de 5 annus e non prus longa de 10 annus, a unu tassu de referentzia chi non siat a prus de su dopiu de su chi pratichet sa Banca Tzentrale Europea reformada.
Non s'at a podere faere de mancu de medius graes de reforma de sa finantzia europea e internatzionale (s'Europa s'at a depere movere a livellu mondiale comente protagonista suberanu). A intra de custas, b'at bisongiu de su separongiu de is bancas de afares dae is bancas de depositus e risparmiu. Is Borsas ant a essere su campu de atzione solu de is bancas de afares e de investidores istitutzionales de diferente genia. Est proibiu de intrare in is Borsas a is bancas de depositu e risparmiu. Est proibiu de intrare in is Borsas a is fundus ispeculativus, cale si siat su lumene insoro.
Si depet torrare comente a innantis, cun lè aposita, su cuntzetu de sa funtzione soziale de su creditu, cosa chi est unu printzipiu giuridicu e politicu.
Is impresas internatzionales de rating sunt de disterrare dae s'Europa: s'ata a impedumare aici de ghiare s'ispeculatzione a livellu internatzionale. Ant a depere essere postas foras de sa lè e pessighidas totus is atividades off shore: in cussa manera at a essere fertu su ritziclagiu e cada malufaere finantziariu. Is paradisus fiscales, giai s'ischit, non servint solu pro fughire is impostas, ma servint a sa criminalidade organizada. Is bancas e is Borsas chi diant sighire custas cundutas (chi oe sunt sa pratica comuna de totu sa finantza mundiale), ant a essere «suspendidas» ora pro ora comente si faet normalmente cando b'at unu malu manigiu ind'un'asta pro unu iscopu ispeculativu. Is istrumentus finantziarius ispeculativus Over The Counter (comente a narrere aforas de su controllu istitutzionale) ant a depere essere postus foras de sa lè.
Est proibiu de dare agiudus pubricus a is bancas privadas. Su printzipiu de su “”troppu mannu pro fallire” depet essere decrarau illegale. Sa privatizatzione de is profetus e sa sotzializatzione de is perdidas est su cumandamentu de su sistema bancariu e sa cundenna dei is populus a essere isdorrobaus.
Totu custu (e galu meda ateras cosas) depet partire dae s'isterrida de una politica europea pro sa redistributzione de is redditus, pro su mediu de unu sistema fiscale giustu e cundivisu.
Custu cumportat s'abrogatzione de su fiscal compact, chi est sa punta prus arta de s'ingiustitzia e de sa fura de soberania. Ischimus ca custa prospetiva at a atobiare resistentzias accanidas e reatziones discumpostas. Sa Banca Tzentrale Europea ripitet a cada passu chi no s'agatat unu “pranu B” e ca s'at a sighire cun s'euro aici comente est. Si is cosas ant a protzedere in custa diretzione, at a bisongiare de costruere trintzeras pro si difendere, in sa forma de alleantzias europeas intra is Istadus prus fertus. Siat pro faere fronte a su disastru sotziale, siat pro s'avitare de bennere a pare, pro paragone, a una Germania chi – ispinta dae unu egoismu populista – si nd'essit dae s'euro pro contu suo, traghende cun segus unu arrogu de s'Europa acantzau a su carru suu. Custa diat essere una detzisione dramatica aberu, chi diat a signare non solu sa fine de unu ruolu europeu de sa Germania, ma fintzas sa prosperidade benidora propiu de sa Germania, cun dannus graes pro su populu tedescu e pro s'Europa intrea e cun cusseguentzias chentza mesura a livellu mundiale.
Est possibile una “retirada ordinada”, difensiva, dae su sistema de oe. Bisongiat a la otennere cun detzisione e ponende bene in contu is raportus de fortza.
B'at s'optzione de creare unu “eurosud”, chi permitat a Grecia, Italia, Ispagna, Portugallu, Frantza, aterus istadus “debiles” chi a oe sunt aforas de s'eurozona, de si bogare dae su corfu chi ddi iscudent, pro s'in prus in cunditziones de malu assentu allonghiau.
B'at s'optzione de trasformare s'euro in d'una moneda de contu internatzionale, boghende ddi sa natura de moneda mertze, e impitende is sistemas de clearing pro regulare is raportus de su cumertzu europeu e cussus intra sa zona euro e su sistema internatzionale.
B'at s'optzione de una intrada cuncordada de monedas natzionales chi si pongiant a fiancu de s'euro pro permitere de torra cumentzare s'interventu pubricu, favoressere sa dimanda locale e una fase de abiamentu nou de s'economia e sa sotziedade. Bi podent essere ateras optziones. S'at a depere isseperare in mesu de issas sa chi at a faere cadeliare cun prus pagu sacrifitziu is classes traballadoras, est a narrere sa parte manna de sa populatzione.
Totus prusaprestu non depimus iscadessere ca sa crisi de s'euro, a prus de is pecas “tecnicas” chi ant marcausa naschida sua, no est ateru che s'acradiadura de sa crisi de identidade de sa politica europea, aintro comente aforas.

Essire dae s'emergentzia
In custu cuadru, de duda manna, chi si acumpangiat a semper prus tensiones a s'iscala de su mundu, is populus europeus sunt lassaus solus in mesu de su badu. Su fallimentu de is tzeracus s'est mudende ind'una tragedia sotziale et, luego, in s'isderrocu de sa democratzia europea.
Bisongiat duncas chi cada ipotesi de emergentzia s'imbaret a s'apogiu populare de unu muntone de gente. Sa difesa de su traballu est su baluardu printzipale pro bardare s'intessidura de sa sotziedade e non lassare chi is meres universales potzant faere mudare sa crisi ind'una gherra intra disamparaus. Difendere su traballu, is investimentus, is impresas, chentza incarcare su redditu, bolet narrere minimare s'orariu mantenende a paris sa paga. Difendere s'intessidura sotziale e trubare is cunsumus cunforma a su megius bolet narrere fintzas – e non solu – faere naschere unu redditu de esistentzia.
A su momentu bisongiat pigare medius de lè e de finantzia chi permitant de dare prus podere a sa partecipatzione de is traballadores in su cumandu de s'atividade economica, e de is tzitadinus a aministrare is colletividades e is benes comunus, pro mediu de s'isvilupu de is formas cooperativas, de sotziu in partecipatzione, de partzidura de is profetus, de cunsortzius de impresas, de impresas postas in auto-gestione. Emanatzione de provedimentus ispetzificus de apretu chi diant facurtade a is traballadores de impresas in crisi de nde achirire sa gestione.
Atera leva de efetu deretu e de grandu valore istrategicu at a essere su rilantzu de sa massaria, sa fine de s'isfrutamentu ispeculativu de is terrinus curtivabiles, sa ricalificatzione de is padentes e s'insoro isterrimenta e difesa, acumpangiaus dae creditus agevolaus.
Proibimentu assolutu de impreare, in su territoriu de s'Unione, nemancu in forma isperimentale, is Organismus Mudaus Geneticamente, is diserbantes e contzimes chimicus, pro ddus cambiare cun produtus naturales.
B'at bisongiu de una politica energetica chi minimet sa dipendentzia dae aterus Istadus, chi contribuat a minimare su caentamentu globale, chi si realizet pro su mediu de investimentus mannus meda chi isvilupent sa chirca iscientifica, pro aumentare s'occupatzione, mescamente de is giovanus: custas sunt totus fainas chi ant siat unu valore istrategicu siat unu valore de manigiu de faere pro s'ora.
Si depent ponnere in movimentu risorsas mannas meda de tipu individuale e intelletuale a su postu de cussas finantziarias e cussas chi ant una mirada curtza solu pro s'economia. Sa richesa manna europea est sa cultura sua e su patrimoniu suu de professionalidades e de esperientzias, chi depent essere amparadas e postas a giuare a su bene comunu.
Su tempus de s'individuu, su chi s'est liberau dae su pesu de unu traballu inutile, pro cunsumus inutiles, depet essere indiritzau a sa borta de iscopus colletivus, mutualisticus, de solidariedade. Est a faere intrare un'iscala noa de valores in cada logu chi siat un'iscola de cultura e de intelletu.
Est a nde torrare su sistema de is media, de sa comunicatzione, de s'informatzione in manus democraticas e pubricas. Is unicas chi podent agiudare milliones de pessones, isuladas e trobeidas dae sa manipulatzione, a si fughire dae su cumandu de su cunsumu e a torrare a pensare dende importantzia po primu a sa cunviventzia tzivile, a sa solidariedade e a sa giustitzia.

Una fase costituente noa
Su 2014 at a detzidere meda pro su destinu dei is populus europeus. Is chi ant iscritu custu Manifestu cussiderant duncas fundamentale cumentzare dae deretu unu protzessu costituente pro s'Europa noa.
Custa Europa dd'ant pinnigada a sa chi tzerriant governance, su lumene pro una genia de istrumentus fatus pro ispropiare sa soberania de is Istadus. E custus ddus ant postus asuta de su controllu de is sistemas bancarius internatzionales e sunt istaus assugetaus a su ricatu de depidus pubricus, ammanniaus cun artifitziu, chi non sunt prus capatzus de controllare. Is Istadus sunt istaus trasformaus in stakeholders sutapostus. E custus, in agiunta, essende mermus de una alleantzia militare chi non podiant controllare, sunt istaus colonizaus a duas bias. O si segant is cadenas de sa subordinatzione, o custa Europa at a essere impoberida e tragada a abbenturas militares e neocoloniales chi andant meda contras de is interessus suus de protagonista mannu, e contras is interessus de is populus e de sa democratzia in generale.
Is autores de custu manifestu si proponent de faer ammadurare unu motu contrariu a dannu de custu atacu, e pensant chi pro custu siat essentziale dare vida cantu prima a unu protzessu costitutzionale pro una Europa Noa.
Pro custas resones is istitutziones europeas de oe no ant a podere essere is unicus atores politicus e giuridicus de unu protzessu chi depet promovere una Costitutzione europea noa. In custu protzessu nou ant a depere essere atores detzisivus is sotziedades tziviles, is populus europeus.
S'unica istitutzione europea de oe chi lasset in parte rupire is preguntas autenticas de sa democratzia est su Parlamentu Europeu. Su rennou de s'Assemblea chi s'at a tennere cun is eletziones de su 2014 est una occasione fundamentale de acabidare.
Is chi ant iscritu su Manifestu invitant apretadamente totus is fortzas politicas chi si presentant in is eletziones, e chi cuncordent cun sa sustantzia de is printzipius e is proponimentus espostus fintzas a custu mamentu, a fundare unu coordinamentu transnatzionale pro faere arribare a su Parlamentu uno grupu mannu de parlamentares chi bogiant leare custa prataforma a Bruxelles e Strasburgu.
In su matessi tempus si faet sa ura bona pro chi nascat unu “Forum Sotziale pro sa Costituente Europea”, organizatzione transnatzionale chi tzerriet tzitadinus, grupus, sotzius, comitaus, fortzas politicas, rapresentantes istitutzionales, chi si cunvochet dae sese pro definire, ind'una prima fase, is printzipius a is cales diat a depere pigare ispiratzione sa Costitutzione Europea benidora e chi promovat totus is medius, in sa sotziedade, in politica, in is media, pro imponnere custas propostas a su dibatu pubricu europeu.
Is leaders europeus ant costruiu fintzas a custu mamentu una parabula costitutzionale contras sa voluntade de is populus, e s'efetu chi est benniu pro primu dae custu est chi si isdorrochet e si aterret su progetu de paghe europeu. Ant faddiu in su spetu de sa legitimitade e in su de sa democratzia, e aici ant fatu sa crisi prus grae. Is provedimentus de urgentzia sunt istaus pigaus chentza acordu perunu de su populu.
In medas casus a is populus no dd'ant lassau narrere su chi pensabant. Si sunt pensende e preparende in totu s'Europa is medius de repressione sicomente tenent su spetu de bidere sotziedades inchietas meda. Ant creau unu corpus militarizau europeu de polima, “Eurogendfor”, autorizau a intervennere in cadaunu de is Istadus mermus, e custa est sa prova de cantu forte siat sa voluntade de is poderes europeus de andare a sa luta sotziale cun sa violentzia.
Eurogendfor est a dd'iscontzare.
Dae custas leaderships de oe sunt benende a fora ganas de riforma de is trataus chi sunt galu prus imponidoras, e pro peruna de issas si bolet carculare su giuditziu populare. Nois naramus ca riformas de custa importantzia no si podent detzidere chentza su cunsensu de is populus e ca mancunu Istadu podet essere vinculau a detzisiones chi non cundividet.
Non s'at a depere ripitere sa situatzione chi, cando is populu europeus ant podiu votare cun referendum, si sunt acataus ainnantis de testus de chentinas de paginas, iscritas dae lobbystas ind'unu limbagiu chi podiant cumprendere solu is ispetzialistas. Detzisiones de importantzia a mannaria continentale sunt istadas dibatidas cun tropu cufusione, in manera medas bias imboddicosa, chentza respiru europeu. O non sunt istadas dibatidas mancu pro nudda.
Is normas costitutzionales depent essere cun limbagiu craru. Is populus de Europa depent podere detzidere supra de testus chi si potzant cumprendere e chi permitant de seberare in mesu a optziones craras.
Su logu istitutzionale chi semus proponende depet essere capatzu de incluere, de rapresentare, de tennere una bilantzadura bona de is istitutziones: est una Cunventzione preliminare, inue siant rapresentaus is parlamentus natzionales e s'europeu, is rapresentantes de is sotziedades tziviles, e inue pighent parte fintzas is cabus de Istadu e de guvernu e de sa Cumissione europea. S'assemblea aici costituida at a tennere su compitu de cumponnere una decraratzione subra is printzipius.
Sa decraratzione asubra de is printzipius fundamentales diat depere inditare is poderes cuntzedius a s'Unione, e definire is printzipius de rapresentanzia aintro de is istitutziones europeas, paris cun is regulas de votu.
A cussu puntu cada Istadu mermu at a podere atzetare o rebusare sa carta de is printzipius fundamentales cunforma a sa Costitutzione sua. Is eletores ant a depere podere eligere is rapresentantes natzionales suus aintro de sa segunda Conventzione chi – cumentzende de is printzipius de base – at a iscriere su testu finale. Solu in custa manera is detzisiones ant a essere legitimadas. Fintzas a custu mamentu s'est fatu su cuntrariu o totu atera cosa.
Sa segunda fase de sa cunventzione no at a podere bortulare is printzipius fundamentales. At a depere duncas sutaponnere su testu a una corte costitutzionale ispetziale chi at a valutare sa cunformidade giuridica.
Su testu finale, chi at a bessire dae sa Cunventzione, ata a depere essere aprovau cun referendum populares dae totus is Istadus mermus.
De custu caminu no s'ischit dae cust'ora chi tengiat una bessida sola. Ma intertantu is chi ant iscritu su Manifestu indicant unus ingitus chi torrant bonus pro unu cuntzetu istitutzionale nou de s'Europa benidora.
Sa Cumissione Europea, chi est sa sintesi de is peius bisuras de sa tecnocratzia e de su lobbysmu, at a depere essere abolida.
Su Cunsigiu Europeu e su Cunsigiu de is Ministrus Europeus ant a depere cunvergere tot'ind'una Istitutzione europea pro is materias de calidade comunitaria (Politica Estera e Difesa e Segurantzia Comuna).
Sa prus parte de is materias chi in custu mamentu cumpetent a su Cunsigiu de is Ministrus Europeus ant a depere torrare in su surcu de is Istadus natzionales o de su Parlamentu Europeu.
Comente benit dae su chi amus naradu, si cunsiderat chi non totus is populus de s'Unione Europea ant a bollere sighire a nde essere parte.  Opuru chi bi nd'ant a essere chi ant a isseperare una impasada pro cunsiverare mengius is cosas, segundu is netzessidades e is impedus chi podent pensare chi no siant in s'interessu insoro, o chi diant resurtare incumpatibiles cun sa Costitutzione insoro.
Su tratau at a balere solu intra partes chi sunt de acordiu, ma at a depere permitere a is partes chi no sunt de acordiu (o chi sunt de acordiu solu in parte) de pigare parte a totus is atividades in is terrinus inue si lompet a ispartzire una visione comuna.
Nois credimus ind'una Europa de solidariedade, policentrica, integrada, paghiosa, chi traballet pro binchere is diferentzias economicas e sotziales chi si portat aintro. S'Europa nostra at a depere tennere unu guvernu democraticu e una Banca Tzentrale chi fatzat sa politica de is guvernus e no a su contrariu. Is Istadus chi detzident de nde faere parte non bolent cunsideraus comente atzionistas de minoria de una impresa. Issus sunt Istadus suberanus chi delegant parte de sa soberania insoro petzi a unu livellu de guvernu prus asupra chi at a essere ateretantu democraticu che a is guvernus chi tenet de coordinare.
Imbetzes de sa NATO coment'est in custu tempus, at a bisongiare unu esertzitu europeu, bastu chi sa faina sua non siat sa de si ch'intrare ind'una gherra globale, ma siat sa de sa difesa de is territorius de is Istadus de s'Unione, in casu chi bi siat una minetza locale tzerta e chi at a depere essere orientau, pro su restu, a prevennere e faere fronte a is minetzas beras e reales chi ant a podere ferrere is populatziones in casu de desacatus naturales de cada genia e de emergentzias umaniatarias: chi sunt is unicas minetzas reales de su tempus de oe e de su benidore. Unu esertzitu europeu chi, propiu pro is resones chi amus narau, bolet chi torret a formas de leva natzionale de obrigu. Solu apustis de sa costitutzione de unu esertzitu europeu autonomu s'ant a cumentzare negotziaus cun is mermus de sa NATO chi abarrant e cun sa Russia pro creare unu sistema nou de segurantzia continentale.
Su Parlamentu Europeu depet diventare s'organu democraticu tzentrale de su sistema istitutzionale europeu, su logu inue si pigant is detzisiones politicas fundamentales. Prus ainnantis, apustis de una transitzione de 5 annus, su Parlamentu Europeu depet podere espressare inderetura (e s'in casu ddi depet podere bogare sa fidutzia) a su Guvernu europeu.

In accabbu.
Nois pensamus chi solu una Europa democratica potzat essere unu de is grofales de sa cunviventzia paghiosa in su mundu multipolare de su seculu XXI.
Pro podere ispinnigare unu ruolu de paghe e de distensione s'Europa Noa at a depere essere forte e autonoma in is detzisiones suas. S'ischema anemigus/amigus chi aiat sinnau sa Gherra Frida est giai superau. S'Europa Noa, aici caraterizada, anemigus non nde tenet.
Su primu compitu suu at a essere de agiudare sa naschida de amistades chi durent, cooperatziones istrategicas a 360 gradus, ca una calesisiat gherra globale at a essere sa fine de s'umanidade.
Is Istadus Unius, de alleau-amparadore privilegiau, su chi sunt istaus, depent diventare amigus ind'una alleantzia noa a paris livellu cun s'Unione Europea.
Sa Russia – chi tenet bisongiu de s'Europa, e chi, mancari cun regimes politicus diferentes, esta giai cullegada meda cun s'Europa – est su bighinu de domo chi est pretzisu a tennere comente amigu. A issa s'Europa dda depet biere comente a unu partner istrategicu, chi est una parte prena de sa segurantzia europea, chi non si podet dividire.
Sa Cina e s'India sunt is protagonistas pro binchere sa crisi epocale inue s'acatat su praneta. Chentza de issas, mancuna solutzione at a essere realistica. Sete milliardus de individuus tenent su deretu a unu usu giustu de is risorsas iscaitzas. A totu custu non b'at alternativa, si pensamus a unu tempus benidore in paghe.
Custa est s'unica TINA (There Is No Alternative) chi connoschimus. Su contrariu est solu su de ammaniare sa gherra.


----------------------------------
Iscritura finale de: Giulietto Chiesa (giornalista e iscritore, presidente de Alternativa), Agostino C. Alciator (diplomaticu, responsabile relatziones esteras de Alternativa), Bruno Amoroso (economista, presidente Centro studi Federico Caffè), Nando Ioppolo (abogau e economista, Circolo degli Scipioni).
Ant contribuiu: Pino Cabras, Francesco Caudullo, Alberto Conti, Margherita Furlan, Daniele Mallamaci, Simone Santini, Fabrizio Tomadoni.
Ant partitzipau: Gilberto Borzini, Gian Paolo Calchi Novati, Pier Francesco De Iulio, Laura Di Lucia Colletti, Roberto Germano, Giampiero Obiso, Orazio Parisotto, Alessandra Pisa, Roberto Quaglia, Ivano Spano.